Aristoteleion

Μια αξιοσημείωτα δεμένη ομάδα, δυναμιτιστική ενέργεια και πολύ κέφι χαρακτηρίζουν αυτό το ανέβασμα του έργου του Γκόγκολ: από την έναρξη ως το φινάλε, εφτά περφόρμερ/ηθοποιοί/μουσικοί είναι δοσμένοι και συντονισμένοι σε έναν εκρηκτικό ρυθμό. Ίσως γι’ αυτό επιλέχθηκε η συγκεκριμένη συνθήκη για το άνοιγμα και το κλείσιμο της παράστασης: ο lead singer/performer (Γιάννης Νιάρρος) παρουσιάζει στους θεατές, σαν σε φινάλε πανκ-ροκ συναυλίας, τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας, τους άξιους συμπρωταγωνιστές του: Βασίλη Μαγουλιώτη, Ηλία Μουλά, Αλέξανδρο Χρυσανθόπουλο, Χρήστο Στέργιογλου, Γιώργο Τζαβάρα, Γιώργο Μπουκαούρη. Θα μπορούσε να σημειωθεί ότι κάτι τέτοιο δεν προκύπτει από το κείμενο και συνολικά η παράσταση είναι υπερσκηνοθετημένη: Ο Γιώργος Κουτλής έχει ντύσει το έργο με ευρήματα, καταλήγοντας σ’ ένα αποτέλεσμα φουλ του αυτοσχεδιασμού, της σωματικότητας και των κωμικών γκαγκ. Στην προκειμένη περίπτωση, όμως, όλο αυτό λειτουργεί στην εντέλεια, γι’ αυτό και αργά ή γρήγορα κυριεύει την πλατεία.

Με ένα μήλο ανά χείρας, αναφορά στον μέγα δάσκαλο Νεύτωνα, αλλά και στο αγαπημένο του παραμύθι, τη "Χιονάτη", από όπου εμπνεύστηκε τον τρόπο της αυτοκτονίας του, ο Αυγουστίδης επιδίδεται σε μια συναρπαστική ερμηνεία μαθηματικής ακρίβειας και τρέλας. Η σκηνοθεσία του Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλου τον καθοδηγεί σε αυτήν τη δίνη, δεν αφήνει κομμάτι του χώρου ανεκμετάλλευτο, παίζει με τα φώτα, τις σκιές και τους ήχους (φωτισμοί του Νίκου Βλασόπουλου), δημιουργώντας ένα σύμπαν που, ενώ είναι απολύτως απτό, συλλαμβάνει κάτι από τον απέραντο κόσμο των μαθηματικών και το συναρπαστικό μυαλό του ήρωα. Εξαιρετική η συμβολή του σκηνικού της Όλγας Μπρούμα, που ενώ αποτυπώνει με ρεαλισμό το διαμέρισμα της δεκαετίας του ’50, δίνει όλες τις ευκαιρίες στη σκηνοθετική οπτική να απογειώσει το θέαμα πέρα από το αυστηρά ρεαλιστικό. Και δεν είναι μόνο ο ερμηνευτικός μόχθος, η σκηνοθετική μαεστρία και η τεχνική αρτιότητα που εξυψώνουν την παράσταση αλλά και το ιδεολογικό της βάρος. Σε μια εποχή που ο ακραίος συντηρητισμός επανακάμπτει με ανησυχητικούς ρυθμούς, η παράσταση (που ενδείκνυται και για μαθητές Λυκείου) δείχνει πως η τέχνη μπορεί να παίξει κοινωνικό και παιδευτικό ρόλο χωρίς να γίνεται προπαγανδιστική ή στρατευμένη.